ไลบีเรียอยู่ในอันดับที่ 177 จาก 188 ประเทศในดัชนีความไม่เท่าเทียมกันทางเพศประจำปีทั่วโลก ตำแหน่งที่ต่ำอยู่แล้วนี้มีความเสี่ยงที่จะจมลงไปต่ำกว่านี้หากเราไม่จัดการกับปัญหาทางเพศที่รบกวนประเทศของเรา โดยเฉพาะอย่างยิ่งความรุนแรงต่อผู้หญิงและเด็กผู้หญิงเราได้สูญเสียคนรุ่นไปแล้วกับความบอบช้ำของสงคราม เราไม่สามารถที่จะสูญเสียอีกรุ่นหนึ่งไปสู่ความบอบช้ำจากการถูกข่มขืน… หากไลบีเรียกำลังจะก้าวหน้า เราต้องการจิตใจที่อ่อนเยาว์เหล่านี้เป็นผู้นำทาง ความรุนแรงต่อผู้หญิง เด็กผู้หญิง และแม้กระทั่งเด็กผู้ชายเป็นหนึ่งในการละเมิดสิทธิมนุษยชนที่แพร่หลายที่สุดในประเทศของเรา ความรุนแรงทางเพศมีความเสี่ยงที่จะถูกยอมรับเป็นบรรทัดฐานทางสังคม
ไม่ควรได้รับอนุญาต
หากเรามีการฆาตกรรมหรือการปล้นอาวุธเกือบ 1,000 ครั้งระหว่างเดือนมกราคมถึงกรกฎาคม ปฏิกิริยาของชาวไลบีเรียทุกคนจะเป็นอย่างไร รายงานการข่มขืนเกือบ 1,000 คดีระหว่างเดือนมกราคมถึงกรกฎาคม 2563 น่าจะสร้างความไม่พอใจให้กับทุกกรณีของไลบีเรีย เพราะคดีหนึ่งมีมากเกินไปแล้ว
ข้าพเจ้าขอยกย่องคุณย่า คุณแม่ น้าอา พี่สาวและลูกสาว ที่ร่วมกันส่งเสียงว่าเพียงพอแล้ว ข้าพเจ้าขอคารวะทุกคนที่ยืนหยัดเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ชาวไลบีเรียทุกคนควรพูดว่าเพียงพอแล้วในตอนนี้ ถ้าเราไม่พูดรวมๆ กัน คำถามก็คงจะเป็นเพราะเหตุใด เราทุกคนควรกังวลเกี่ยวกับอนาคตของไลบีเรียหากความรุนแรงทางเพศถูกจัดหมวดหมู่ตามเลนส์ทางการเมือง การข่มขืนคือการข่มขืนไม่ว่าใครจะปกครองรัฐบาลหรือต่อต้านรัฐบาลก็ตาม เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับความแตกแยกทางการเมือง แต่เป็นประเด็นที่ควรรวมเราเป็นหนึ่งและกระตุ้นเราให้ลงมือทำด้วยความห่วงใยและรักลูกๆ ของเรา แพทย์ พยาบาล นักวิทยาศาสตร์ นักการศึกษา นักบินอวกาศ นักเขียน นักการทูต นักเกษตรกรรมอุตสาหกรรม และอื่นๆ ของเรากำลังถูกทำลาย ทักษะในอนาคตของไลบีเรียเกือบ 1,000 ชุดถูกโจมตี เราทุกคนต้องลุกขึ้นและพูดว่าพอแล้วก็พอ หยุดข่มขืนลูกของเรา – หยุดข่มขืนอนาคตของเรา อนาคตของไลบีเรียกำลังถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ และเพียงพอแล้ว
หลายคนทำมามากแล้ว
แต่ชัดเจนว่าไม่เพียงพอ ได้เห็นผลงานของหน่วยงานภาคประชาสังคม ภาครัฐ ผู้บริจาค และอื่นๆ มากมาย แต่ยังไม่เพียงพอ และเราเป็นหนี้ลูกของเราที่จะพูดความจริงและพูดโดยรวมว่า เรายังทำไม่มากพอ มีการกำหนดนโยบายและแนวทางปฏิบัติ มีการจัดทำโครงสร้าง แต่ไม่ชัดเจนเพียงพอ ถ้าเราทำดีที่สุดแล้ว เหตุการณ์ก็จะไม่สูงอย่างที่เป็นอยู่ ตอนนี้เราควรถามตัวเองว่าต้องการอะไรอีก เหตุใดการดำเนินการทั้งหมดจนถึงปัจจุบันจึงไม่เพียงพอ ช่องว่างอยู่ที่ไหน?
ปัญหาอาจเกิดจากการขาดเจตจำนงทางการเมือง? เกิดจากความตระหนักและความรู้ในระดับครัวเรือนต่ำหรือไม่? หรือเป็นเพราะจำนวนชายหนุ่มที่ต้องการการฟื้นฟูหรือการสนับสนุนด้านจิตสังคมอยู่ในระดับสูง? มันเป็นปัญหาของการยับยั้งไม่เพียงพอหรือไม่? บางทีจุดอ่อนในการระบุตัวและดำเนินคดีกับผู้กระทำความผิดอาจเป็นปัจจัยสนับสนุน มันอาจเป็นการรวมกันของสิ่งเหล่านี้และมากกว่านั้น เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเสื้อผ้าที่ผู้หญิงใส่ เพราะถ้าเป็นเด็กหญิงวัย 2 ขวบ 6 เดือน และเด็กน้อยคนอื่นๆ ก็คงไม่ถูกข่มขืน
เพื่อเข้าถึงราก เราทุกคนต้องถอยกลับ มีการสนทนาในชุมชน และพูดคุยกับกลุ่มย่อยประชากรที่มักพบว่าเป็นผู้กระทำความผิด ให้พวกเราทุกคนมีส่วนร่วม ให้เรามุ่งมั่นที่จะมีครอบครัวที่ไม่มีการข่มขืน ชุมชนที่ไม่มีการข่มขืน และใช่ โบสถ์และมัสยิดที่ไม่มีการข่มขืน คนข่มขืนมีอยู่ทุกที่ นี่คือไลบีเรียที่โจมตีไลบีเรีย ซึ่งเป็นอีกรูปแบบหนึ่งของสงครามกลางเมืองที่ไม่เป็นเช่นนั้น และสงครามต้องยุติลง
credit : shamsifard.com sharkgame.org smokeandsmokepracticespot.com surfaceartstudios.com synergyfactor.net
